پیروزی

تا کجا باید رفت واین وادی را در تنهایی بدرقه کرد  تاکی میتوان عشق را در این سومعه اشیان کرد 

تاکی می توان با شورجوانی و با ندای پیر دامغانی سفر کرد  

تاکی می توان از سراب وجام زهر فرار کرد  

پر شده قلبم از اندوه وغم وپشیمانی در این جایگاه و سرای مغولان قفغازی  

اما شد این سرا پر نور غم واندوه و پشیمانی همه شد دور  

رفتندو تاختند بردند وباختند عاقبت ما شدیم پیروز خوردیم جام می به پاس حرمت ان روز

آرزو

 وقتی که نگاهم به نگاهت خیره می شه

دوست دارم زمان بایسته واسه ی همیشه

 چشمامون ببندیم و بریم تا ته رویا

 اونجایی که هیچ وقت گلی پژمرده نمی شه

 هر چی غم داری از دل نازکت بگیرم

اگه اشک از چشات جاری بشه برات بمیرم

 سر رو شونه هام بذاری و برات بخونم

 یاد تو و اسم تو باشه ورد زبونم، مهربونم

 آرزو بی تو محاله،لحظه هام بی تو سواله

 بی تو مقصد خیلی دوره راه عشقم بی عبوره

 من نمی خوام تو خیالم بگمت عاشقت هستم

دوست دارم که راستی راستی حس کنم تو رو تو دستم

خیلی دوستت دارم خانومی 

                                                                              از طرف یه .......ی

لطف

کاش اگر گاه کمی لطف به هم می کردیم  

                                                          مختصر بود ولی ساده و پنهانی