پیروزی
تا کجا باید رفت واین وادی را در تنهایی بدرقه کرد تاکی میتوان عشق را در این سومعه اشیان کرد
تاکی می توان با شورجوانی و با ندای پیر دامغانی سفر کرد
تاکی می توان از سراب وجام زهر فرار کرد
پر شده قلبم از اندوه وغم وپشیمانی در این جایگاه و سرای مغولان قفغازی
اما شد این سرا پر نور غم واندوه و پشیمانی همه شد دور
رفتندو تاختند بردند وباختند عاقبت ما شدیم پیروز خوردیم جام می به پاس حرمت ان روز
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد